اللمع در اصول فقه شافعی

قرآن کریم به عنوان آخرین پیام آسمانی و آخرین راهنما و راه گشای بشر در طول تاریخ توجه علما و دانشمندان اسلامی را به خود جلب کرده و تدوين علوم و فنون مختلف گردیده و به فرهنگ و تمدن اسلامی غنا بخشیده است. علم اصول فقه هم در همین راستا و به منظور تبیین و تفهیم مفاهیم قرآن كريم و روش استخراج و استنباط احکام فقهی بعد از درگذشت پیامبر و القراض عصر اصحاب و تابعین به وجود آمد و تدوین گردید. در صدر اسلام چون پیامبر اکرم به عنوان مبین و مفسر قرآن کریم در میان اصحاب حضور داشت و به حکم آیه ی ﴿وَأَنزَلْنَا إِلَيْكَ الذكر لتبينَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ) به تبيين و تفسیر قرآن کریم میپرداخت و به سؤالات اصحاب پاسخ می گفت نیازی به تدوین الين اصول و قواعد نبود. بعد از وفات پیامبر هم، چون اصحاب و تابعین از فوق عربی اصیل و سالمی برخوردار بودند و با موارد نزول آیات و دقایق و رموز زبان عربی آشنایی کافی داشتند و همان طور که با ذوق سلیم خود، فاعل و مرفوع و مفعول را منصوب و مضاف إليه را مجرور می خواندند، مسائل صولی از قبیل خاص و عام و حقیقت و مجاز و غیره را هم در می یافتند.